°C
Byłem niedawno w moim rodzinnym mieście, Turku. Wróciłem w obecnie jeszcze obce strony pełen refleksji i przemyśleń. Naładowany pozytywną energią.
Przez ten, jakże krótki weekend, kogoś spotkałem, a kogoś nie spotkałem. Idąc za tekstem nieśmiertelnego dla mnie Rahima, ze znanej grupy Paktofonika, "W moich kręgach już wielu odpadło". Może to ja odpadłem? A może po prostu nasze życie popłynęło innymi torami. Dlaczego jedne drogi biegną razem, a inne się rozchodzą? Nie wiem. Życie weryfikuje po kolei wszystkie wybory. Koniec końców, jesteśmy tylko ludźmi. Ta wizyta uświadomiła mi, jak wiele się w życiu zmienia. To, co kiedyś wydawało się być wieczne, dzisiaj jest tylko ledwie wspomnieniem a to, co nieistotne było z pozoru, wywiera jakąś tęsknotę za tym, co było. Aż chce się zaśpiewać za Marylą Rodowicz... "i nie wróci więcej". Jakaś cząstka mnie się buntuje. Nie chce zmian. Nie chce ryzyka. Ale jest ona pokonana, przez racjonalność, odwagę i chęć spróbowania czegoś nowego. Nie za wszelką cenę, ale w ogóle. Nie chcę żyć w stagnacji, kiedy wokół mnie tyle się dzieje. Lecz niestety przez to też tracę. Straciłem. A może zyskałem? Nie wiem na pewno, ale czas biegnie dalej, a Syzyf nadal toczy kamień…
Będąc daleko od „domu”, myślę często o przeszłości, nawet wspominam dzieciństwo, a czasem nastoletnie lata. Przysięgi kierowane do siebie nawzajem, które wiązały nas na lata zostały zerwane. Doświadczenia z „pól bitewnych” odeszły niewykorzystane. Została pustka, bo każdy się zmienił, drogi się rozchodzą i idziemy każdy w swoją stronę. Spuszczamy wzrok wymijająco twierdząc, że nic się nie stało, bo tak to już jest.
Cytując znów Paktofonikę: „(..) dokonuję wyborów, każdy z nas jest dyspozytorem własnych torów (…)„. Te wybory często są złe w oczach innych, a w oczach niektórych zrozumiałe. Ci, co są zawistni i nie rozumieją, okazują się niegodni podania ręki. Ci, co wymagają nie dając nic w zamian, tracą w nas przyjaźń. Ci, co rozumieją i działają w symbiozie, zostają do końca.
Wojciech Sienkiewicz
Komentarze (8)
